artykuł: „Buty w góry duże i małe” / data aktualizacji: 17.07.2017
O niewielu chyba z akcesoriów górskiego sprzętu napisano tak wiele artykułów i porad, o niewielu chyba prowadzono więcej słownych dyskusji na różnych forach niż o… górskich butach. I nie bez kozery właśnie o nim tak wiele się dyskutuje i pisze, gdyż stanowią one najbardziej podstawowy, jeden z fundamentalnych akcesoriów, które zapewniają nam komfort, bezpieczeństwo, oraz przyjemność (lub nie) z podczas wyprawy w góry.
Ekspansja zainteresowania turystyką górską, oraz aktywnym spędzaniem wolnego czasu, jaka nastąpiła w ciągu ostatnich 10 – 15 lat, plus otwarcie rynków zbytu naszego kraju dla zagranicznych producentów sprzętu górskiego, zaowocowała zalaniem go najróżniejszymi wariantami obuwia górskiego, dostosowanego do określonej formy aktywności.
Proces ten spowodował coś jeszcze, napływ na rynek coraz to nowszych i bardziej zaawansowanych materiałów z których buty są wykonane. Pojawiły się wodoodporne membrany, odporne mechanicznie materiały syntetyczne, wszystko to sprawia że wiedza i własne doświadczenia jakie nabyliśmy w okresie poprzedzającym ową ekspansję techniczną, zazwyczaj musimy odłożyć do lamusa i zacząć je kompletować od nowa. Dawniej bowiem zasady były proste i oczywiste, but musiał być „mocny”, z pełnej grubej licowanej skóry i z odpowiednim traktorem na podeszwie. Oczywiście po zakupie takowych butów (co nie należało do łatwych rzeczy) należało je jeszcze odpowiednio „zakitować” najlepiej na gorąco (podpaloną) pastą do butów, no i woskiem.
Ponieważ sam należę do tej starej „twardogłowej” szkoły górskiej, nie małym wyzwaniem było dla mnie zaufanie syntetycznym materiom coraz częściej wypierającym skórę, membraną które mają rozwiązać problem zapachowości butów w upały, oraz uczynić je bardziej odpornymi na wodę, no i zmianą jakie zaszły w sposobach konserwacji butów.
Systematyka i podział butów według typów:
Na rynku istnieją przynajmniej dwie skale twardości podeszwy buta, oraz ich kwalifikacji do określonej aktywności. Jedną z nich, z którą można spotkać się najczęściej jest skala stworzona przez znanego i renomowanego producenta wyłącznie butów górskich – niemieckiej firmy Meindl.
| System podziału obuwia górskiego według twardości zelówki i ich zastosowania | |
 |
Aktywność: wypoczynek, użytek codzienny, wycieczki/podróże, spacery Teren: dobrze utrzymane szlaki, parki, obuwie odpowiednie na każdy dzień |
 |
Aktywność: wycieczki terenowe, niskie góry, pogórze Teren: dobrze i słabo utrzymane szlaki, ścieżki górskie |
 |
Aktywność: wymagające trekkingi w niskich górach, lekkie trekkingi górskie Teren: nierówne szlaki, strome szlaki górskie |
 |
Aktywność: wymagające trekkingi, ostre wspinaczki, wyjścia wysokogórskie Teren: nierówne szlaki, rumowiska skalne, via ferraty |
 |
Aktywność: wyjścia w wysokie góry, wspinaczka lodowa, najtrudniejsze trekkingi Teren: lodowce, bardzo nierówne trasy, teren bez wytyczonych tras, rumowiska skalne, via ferraty |
 |
Aktywność: wspinaczka lodowa w rakach automatycznych Teren: teren bez wytyczonych szlaków, lodowce, ekstremalne trasy lodowe, wspinaczka lodowa |
Inni producenci stosują nazwy słowne dla określonych modeli, odpowiadające ich przeznaczeniu. Poniżej krótkie zestawienie niektórych ze spotykanych oznaczeń:
| Typ / Rodzaj aktywności | Przykłady opisów stosowanych przez producentów obuwia: | Przykłady: |
|
|
 |
|
|
 |
|
|
 |
|
 |
|
|
|
 |
|
|
 |
Jak widać z powyższego zestawienia istnieje duża różnorodność w typach określeń rodzajów butów, w zależności od producenta. Nie łatwo w tym gąszczu niejednolitych oznaczeń odnaleźć właściwe dla siebie obuwie. Dlatego nazewnictwo to traktujmy raczej jako dodatkową wskazówkę niż ścisła klasyfikację buta do danego typu aktywności. Szczególnie przydatna jest tu uważam klasyfikacja firmy Meindel która dość dobrze oddaje charakterystykę twardości i przeznaczenia buta.
Czynniki ważne podczas doboru butów górskich:
Podobnie jak w przypadku każdego innego sprzętu górskiego zanim wybierzemy odpowiednie do własnych potrzeb buty w góry, musimy zastanowić się nad kilkoma czynnikami które determinują ich typ, są to:
- w jakim ternie but będzie używany (czy w górach typu beskidzkiego, czy raczej wysokogórskiego od Tatr Wysokich począwszy)
- w jakiej porze roku
- czy buty będą użytkowane wraz z rakami
- czy będą użytkowane podczas długich, czy raczej krótkich wędrówek bez dużego obciążenia (ciężkiego plecaka)
Znając odpowiedzi na te pytanie posiądziemy garść ważnych informacji z którymi możemy wybrać się na poszukiwanie właściwych dla siebie butów.
Kolejnymi wskazówkami które ułatwią nam dokonanie wyboru, jest grupa cech „uniwersalnych”, niezależnych od naszego wyboru cech, które każde buty powinny spełniać. Są to cechy determinujące wygodę ich użytkowania oraz bezpieczeństwo. Do cech takich należą:
- właściwa zelówka (bieżnik i sztywność)
- wodoodporność buta – dobrze wykonana cholewka buta
- oddychalność buta
- system sznurowania
- odporność na czynniki mechaniczne
- wysokość buta
at. właściwa zelówka buta:
Jeden z ważniejszych parametrów butów górskich. Zapewniający nam właściwą przyczepność do podłoża, tym samym w znacznym stopniu determinujący nasze bezpieczeństwo, wpływający również na komfort użytkowania poprzez odpowiednia amortyzację stopy od podłoża. Na rynku można znaleźć bardzo wiele różnych rozwiązań zelówek, jednak modele te można podzielić z grubsza na dwie grupy: zelówki producenckie (zaprojektowane i wyprodukowane przez firmę produkującą cały but), oraz grupę drugą z legendarną już podeszwą włoskiej firmy Vibram. Producenci często stosują podeszwy typu Vibram ze względu na prestiż tej ostatniej, co znacząco podnosi ogólne dobre wrażenie jakie sprawia dany model buta.
Vibram – podeszwa włoskiej firmy z siedziba w Albizzate Varese. Podeszwa opracowana według pomysłu Vitale Bramaniego, kilkadziesiąt lat temu. W jako pierwszej zastosowano w niej odpowiedni profil – charakterystyczny bieżnik, o głębokich rowkach, których ukształtowanie pozwala podeszwie na samoczyszczenie. Polega to na wykruszaniu się błota i zabrudzeń z pomiędzy bruzd podeszwy podczas marszu. Przez lata podeszwa wciąż doskonalona i rozwijana, z zastosowaniem coraz nowszych rodzajów gum, oraz kształtów bieżnika. Nastąpił również głęboki podział i specjalizacja rodzajów zelówek w stosunku do określonego typu aktywności. Zaowocowało to powstaniem blisko 50 różnych modeli zelówek typu Vibram. Renoma jaka wiązana jest z tego typu podeszwą jest więc w pełni zasłużona, dlatego czasem warto dołożyć nieco do ceny butów, gdyż wpływa ona znacznie na komfort i bezpieczeństwo użytkowania obuwia. Pewną cechą achillesową tego typu podeszwy jest natomiast ich wąska specjalizacja. Podeszwy tego typu nie nadają się na przykład do użytkowania w ternie miejskim ze względu na przyspieszone zużycie gumy. Dlatego należy zwrócić dość dużą uwagę na właściwy ich dobór w stosunku do naszych potrzeb.
zdjęcia od lewej: Przykłady wzorów zelówek firmy Vibram / Przykład producenckiej podeszwy (tutaj Hi-Tec)
Podeszwy producenckie – niektóre firmy stosują wyłącznie podeszwy własnych projektów, niektóre używają ich jedynie w niższych modelach. Często można spotkać się z negatywnymi, wręcz drwiącymi opiniami na temat takich zelówek, które z góry zakładają że są one złe. W świetle posiadanych przeze mnie doświadczeń mogę tu powiedzieć że jest to absolutnie nierzetelne i nieprawdziwe zdanie. Bardzo często bowiem podeszwy te są bardzo udanymi produktami, zapewniającymi wysoką odporność na czynniki mechaniczne, odpowiedni komfort, twardość i bezpieczeństwo. Jednym z przykładów którymi mogę się tu posłużyć są podeszwy producenckie firmy Hi-Tec z gumy węglowej (Carbon) z którymi można spotkać się w większości z modeli ich butów. Sam posiadam buty Hi-Teca z taką podeszwą. Użytkowane we wszystkich porach roku, w każdych warunkach pogodowych, również z ciężkim plecakiem, a nawet z rakami paskowymi, po 7 latach użytkowania noszą jedynie nieznaczne ślady zużycia. Jest to ich ogromna zaleta. Jak każde inne nie są one oczywiście wolne od wad, nie zachowują się idealnie na każdym rodzaju podłoża, jednak nie są od tych wad również wolne podeszwy typu Vibram. Dlatego czasem gdy ogólna jakość buta jest wysoka i odpowiada on nam, a występuję w nim podeszwa producencka niech nas to od razu nie zniechęca.
Podsumowanie:
Jak w przypadku każdej innej części buta nie istnieje jeden idealny model dla wszystkich warunków z jakimi możemy się spotkać w górach. Należy być tego świadomym wybierając buty dla siebie. Nie ma podeszwy która będzie sprawdzać się równie dobrze w każdych warunkach, na mokrej trawie, korzeniach, skale, lodzie czy śniegu. Należy więc szukać raczej mądrego kompromisu pomiędzy terenem w jakim będzie ona najczęściej użytkowana, a ceną.
Cechy dobrej podeszwy:
- odporność mechaniczna gumy na ścieranie i uszkodzenia
- amortyzacja uderzeń stopy o grunt
- jak największa przyczepność na zróżnicowanym podłożu
- samoczyszczenie
Sztywność:
I tu wkraczamy ponownie w dziedzinę specjalizacji butów, co szczegółowo opisane zostało w tabeli powyżej. Uważam że wielkość sztywności w stosunku do rodzaju zastosowań dobrze oddaje skala stosowana przez Meindla. Upraszczając zasada jest taka że im sztywniejszy but tym bardziej jest on specjalistyczny, buty o zastosowaniu ogólnym do średnich i długich trekingów z niewielkim obciążeniem własnym powinny mieć miększe podeszwy, natomiast im bardziej wymagające jest teren w którym się poruszamy tym podeszwa powinna być twardsza. Te najtwardsze wskazane są do zastosowania wraz z rakami w warunkach zimowych. Oczywiście dużo też zależy od własnych preferencji, dlatego dobrze zawsze sprawdzić jak czujemy się w danym typie obuwia. Ja sam preferuję buty o średniej twardości i to również do zastosowań typu beskidzkiego.
at. wodoodporność buta – dobrze wykonana cholewka buta:
Kolejny z determinujących jakość buta parametrów – wodoodporność. O tej właściwości butów napisano już niejeden artykuł, a producenci prześcigają się w tworzeniu coraz lepszych materiałów o wysokiej odporności na działanie wody. Bardzo trudno czasem w gąszczu tych publikacji, oraz sloganów reklamowych odnaleźć produkt który rzeczywiście sprostałby naszym wymaganiom. Jednak jak w każdym innym przypadku i tu istnieje kilka prostych zasad które ułatwią nam ten wybór.
Pierwszą z nich jest to abyśmy uzmysłowili sobie że nie istnieją w pełni wodoodporne buty górskie, poza wykonanymi w pełni z plastyku, wysokogórskimi skorupami, oraz…gumowcami. Każde inne buty górskie mają jedynie zwiększoną odporność na działanie wody i każde z nich prędzej czy później przemakają, bez względu na to jakie zapewnienia oferuję nam producent w sloganach reklamowych. Oczywiście cały widz sprowadza się do tego aby buty puszczały wodę jak najpóźniej.
Następna z cech która determinuję odporność buta na wodę jest sposób wykonania cholewki, oraz użyte do jej wykonania materiały. I tu wkraczamy na grząski i pełen pułapek grunt, bowiem dziś mamy do czynienia z wielką różnorodnością tych materiałów, od najstarszego i najbardziej charakterystycznego materiału – naturalnej skóry, przez różnorakie membrany, oraz materiały syntetyczne. Często można również spotkać się kombinacją tych materiałów. Generalnie jednak należy przyjąć że bez względu na to z jakiego materiału została wykonana cholewka buta, im mniej szwów ona zawiera, tym większa odporność jej na wodę.
Szwy – kolejna rzecz na którą należy zwrócić uwagę to aby szwy były podwójne i podklejone od wewnątrz, co również bardzo znacząco podnosi odporność buta na wodę (oraz ich odporność mechaniczną).
Kolejnym takim czynnikiem jest cecha która wpływa nie tylko na wodoodporność buta, ale również na komfort termiczny naszej stopy – wszyty w cholewkę język buta.
Podsumowanie:
Cechy dobrze wykonanej wodoodpornej cholewki:
- wykonana z jednego kawałka skóry lub materiału
- jak najmniejsza ilość szwów
- wszystkie szwy powinny być podklejone
- jeśli but zawiera w konstrukcji membranę, powinna ona mieć jak największy współczynnik odporność na wodę, oraz jak najlepszą przepuszczalność dla wilgoci odprowadzanej z buta
- wszyty w cholewkę język
zdjęcia od lewej: Przykład buta wykonanego z jednego kawałka skóry / Przykład butów z cholewką wykonaną z kombinacji materiałów i skóry (cordura, membrana, nubuk)
at. oddychalność buta:
Ogólna konstrukcja buta:
W tym miejscu czas już zmierzyć się z zasadniczymi zmianami jakie zaszły w konstrukcji współczesnych butów na przestrzeni ostatnich kilkunastu lat. Dawniej sprawa była w tej kwestii o wiele prostsza ze względu na samą budowę buta. Były one bowiem zbudowane z dwóch, co najwyżej trzech warstw. Zewnętrznej skórzanej, ewentualnej dodatkowej warstwy ocieplającej, oraz wewnętrznej warstwy wyściółki, najczęściej wykonanej z miękkiej skóry. W konstrukcji takiej, która właściwie zakonserwowana była dość solidnym gwarantem odporności na wodę i czynniki mechaniczne, trudno jednak było mówić o oddychalności buta… owszem pewną oddychalność zapewniała sama skóra, jednak buty takie były dość „szczelne” i stanowczo nazbyt ciepłe w okresach letnich.
Dzisiejsze buty stanowią istny majstersztyk inżynierii. Ich budowa jest wielowarstwowa i w zależności od modelu można spotkać się tutaj z różnymi rozwiązaniami tego problemu. Od najprostszych wzorowanych na wcześniejszych, sprawdzonych konstrukcjach, z grubej skóry, po złożone konstrukcje z kombinacji skóry, materiałów syntetycznych i membran.
Zasada działania membran:
Bez względu na to z jakim modelem membrany mamy do czynienia jej zasada działania pozostaje zawsze taka sama. Wykorzystuję ona w działaniu różnicę wielkości kropli pary wodnej potu, w stosunku do wielkości kropli wody. Membrana wyposażona w gęstą sieć porów, pozwala na odprowadzanie nadmiaru ilości pary wodnej z wnętrza buta, na zewnątrz, nie pozwalając równocześnie na przedostanie się kropel wody z zewnątrz do buta.
Przykłady logosów różnych typów firmowych membran
Tak wygląda to w teorii, jednak w praktyce na skuteczność działania membrany wpływa wiele innych czynników, w tym jej zanieczyszczenie, ciśnienie i czas w jakim membrana poddawana jest działaniu wody, użyte skarpety, ilość wydzielanego przez stopę potu, a nawet błoto czy temperatura. Zdarza się że wymienione negatywne czynniki wpływają znacznie na obniżenie skuteczności działania takich membran.
Rozwiązania z przeszłości:
Pomimo postępu w dziadzinie budowy materiałów i membran, wielu z nas czuję się jednak najpewniej użytkując buty z pełnej skóry. W pewnych okolicznościach zresztą buty takie zapewniają o wiele większy komfort i bezpieczeństwo. Dlatego i tu producenci nie próżnowali i prowadzili pracę nad rozwojem takich konstrukcji. Jednym z nich jest stosowanie specjalnych mikro kanalików odprowadzających wilgoć z buta na zewnątrz. Kolejnym jest zastosowanie w nich membrany, które w połączeniu z mikro kanalikami doskonale radzą sobie z transportem pary, nie umniejszając przy tym wysokiej naturalnej odporności skóry na wodę i czynniki mechaniczne. Jest to jedno z lepszych rozwiązań, z którym jednak możemy spotkać się jedynie w wyższych i droższych modelach butów.
Podsumowanie:
buty wyposażone w membranę powinny charakteryzować się jak najlepszym współczynnikiem przepuszczalności pary z wnętrza buta i nieprzepuszczalności dla wody aby membrana zachowała swoje właściwości musi ona być odpowiednio konserwowana buty ze skóry powinny posiadać system mikro kanalików, które w połączeniu z membraną wspomagają odprowadzanie pary wodnej z wnętrza buta.
at. system sznurowania:
Zagadnienie zdawałoby się nader błahe… jednak prócz zalet związanych z komfortem noszenia buta, w pewnych okolicznościach może ono znacznie wpływać na nasze bezpieczeństwo w górach. Łatwo wyobrazić sobie bowiem sytuację gdy rozwiązane buty, oraz ciągnąca się za nami sznurówka staje się przyczyną upadku, poza tym częste schylanie się w celu nieustannego poprawiania węzła buta nie należy na pewno do najciekawszych czynności.
Producenci stosują tutaj dość proste, acz bardzo skuteczne rozwiązanie. Jedna z przed ostatnich par haczyków dla sznurówki jest cofnięta w stosunku do linii pozostałych, co sprawia że sznurówka jest w naturalny sposób (poprzez tarcie) hamowana i powstrzymywana przed rozwiązaniem.
Innymi ważnymi elementami systemu sznurowania jest to aby sprzyjał on szybkiemu sznurowaniu butów. Uzyskuję się to poprzez zastosowanie zespołu haczyków i klamer, wykonanych ze stali nierdzewnej, o częściowo lub całkowicie otwartych oczkach.
Zastosowanie cofniętego haczyka, zapobiega rozluzowywaniu się sznurówek
at. odporność na czynniki mechaniczne
Kolejny z bardzo istotnych parametrów, determinujących klasę buta. Parametr decydujący o tym jak długo będziemy danego buta używać, jak będzie on niezawodny i bezpieczny. Jako że cena butów górskich nigdy nie będzie niska, oczywistością jest że należy dążyć do zakupu jak najmocniejszych butów. Na ich wytrzymałość składa się większość z czynników opisanych powyżej, czyli: zelówka, rodzaj i jakość użytych do wykonania cholewki materiałów. Równie pewną oczywistością jest że najsolidniejsze z nich wykonane są grubej, dobrze wyprawionej skóry, uszyte z jednego kawałka skóry. Jednak nie odrzucajmy od razu i innych materiałów. Stosowane dziś materiały syntetyczne w tym cordura jest materiałem niezmiernie odpornym i pod wieloma względami dorównująca wytrzymałością skórze naturalnej. Sam użytkowałem buty które zbudowane były z kombinacji skóry i cordury, i okazały się one bardzo wytrzymałe mechanicznie.
Innym znacząco podnoszącym wytrzymałość mechaniczną czynnikiem jakiego powinniśmy poszukiwać w butach jest gumowy rant wokół podeszwy, zachodzący na dwa – trzy centymetry na cholewkę. Guma taka zwiększa odporność buta na uszkodzenia mechaniczne, oraz jego wodoodporność.
at. jaka wysokość buta:
Na rynku spotkamy się z trzema podstawowymi wysokościami obuwia trekingowego:
- niskie (poniżej kostki)
- trzy/czwarte (tuż powyżej kostki)
- wysokie (powyżej kostki, do 1/3 wysokości łydki)
at.1.
Buty o stosunkowo małej ilości możliwych zastosowań w terenie górskim. Nadające się i wskazane raczej do użytku codziennego, miejskiego, spacerów po terenach zielonych w łatwym terenie, po dobrze utrzymanych ścieżkach.
at.2
Dość popularna wysokość wśród butów przeznaczonych do łatwych wycieczek w górach typu beskidzkiego. Ich zaletą jest większa niż w pierwszej grupie odporność na wodę, lepsza stabilizacja stopy. Wadą podobnie jak w przypadku grupy pierwszej – brak stabilizacji stawu skokowego, co może być przyczyną skręceń i złamań kostki.
at.3
Buty wysokie – w pełni zabezpieczające nasze stopy przed niebezpieczeństwem urazu stawu skokowego, przez co nadające się do uprawiania nawet najbardziej wymagających form turystyki. Ich wadą jest na pewno większa waga, oraz gorszy komfort termiczny, jednak ten ostatni jest w zależności od modelu buta poprawiany przez zastosowanie odpowiednich materiałów i membran.
Prócz zastosowań wymagających użycia butów wysokich, czyli w górach wysokich, oraz trudnych, z dużym obciążeniem własnym, długich wędrówek w zróżnicowanym terenie, to jaką wybierzemy wysokość buta (oczywiście poza sezonem zimowym) w znacznej mierze zależy od naszych indywidualnych upodobań i doświadczeń. Ja osobiście zawsze wolę używać butów minimum o wysokości ¾ ze względu na ochronę stawu skokowego, oraz lepsze zabezpieczenie przed nagłymi załamaniami pogody, jak i zdarzającej się konieczności brodzenia w wodzie podczas przekraczania strumienia.
zdjęcia od lewej: Buty niskie / Buty o wysokości 3/4 / Buty wysokie
Podsumowanie:
Jak widać z powyższego tekstu na rynku spotkamy się z wieloma różnymi rozwiązaniami, oraz materiałami użytymi do wykonania butów. W gąszczu tych rozwiązań należy dążyć przede wszystkim do odnalezienia mądrego kompromisu pomiędzy: własnymi możliwościami finansowymi, wymaganiami wobec butów, oraz świadomości terenu w jakim będą one użytkowane. Mam nadzieję że wymienione w tekście i zebrane poniżej cechy butów pomogą Wam w wyborze właściwego dla Was modelu.
Cechy na które warto zwrócić uwagę podczas zakupu butów:
- odporna na czynniki mechaniczne o właściwej do zastosowań twardości podeszwa
- odpowiedni samoczyszczący profil podeszwy, zapewniający butom przyczepność w jak największym spektrum warunków atmosferycznych
- gumowy rant wokół cholewki, szczególnie na nosie buta
- cholewka wykonana w taki sposób aby posiadała jak najmniejsza ilość przeszyć (z jak najmniejszej ilości kawałków)
- szwy powinny być podwójne i podklejone
- język wszyty w cholewkę
- but powinien być wyposażony w system odprowadzania wilgoci z wnętrza (membrana, mikro kanaliki)
- system szybkiego sznurowania, wykonany ze stali nierdzewnej
- zasznurowana cholewka powinna pewnie i sztywno utrzymywać staw skokowy, zabezpieczając stopę przed skręceniem
artykuł: „Buty w góry duże i małe” / aktualizacja: 17.07.2017 stron 1
tekst i opracowanie: Sebastian Nikiel